Author: Paul

Op een prachtige, vroege lentedag in maart, toen het weer geweldig was, ben ik op de fiets gestapt om van het zonnetje gebruik te maken. Ik kwam bij een bos waar zo goed als niemand aanwezig was, vond een rustig plekje dat bijna niet te zien was en daar maakte ik dankbaar gebruik van.

Ik spendeerde er een aangenaam uurtje in de zon, met niets om me heen dan de bomen, de zon en af en toe de streling van de wind. Het was heerlijk rustig .

Een grote vraag voor mij blijft:  Waarom doen niet meer mensen dit?

Toen ik weer naar huis ging, zoveel gekleed als textielmatig vereist is, realiseerde ik me opeens iet. hoeveel mensen hebben in de gaten wat voor gevoelsverwarring we ons lichaam aandoen door er constant kleren omheen te hangen? Ik had net die heerlijke ervaring met niets dan zon en wind gehad. Nu liep ik in de zon en voelde me te warm vanwege een broek en een t-shirt (het was 20 graden, hoe kan dat te warm zijn?). Ik was niet in staat om de zon of de wind overal te voelen. In plaats daarvan werd ik vergast op het schurende gevoel van kleren. Elke keer dat ik naakt in de natuur ben geweest lijkt het wel erger te worden: het duurt steeds lange voor de kleren weer ‘oké’ voelen (oké als in ‘het accepteren van het onvermijdelijk rotgevoel’, niet als ‘ha, heerlijk, kleren’). Niet-naaktlopens herkennen waarschijnlijk niet eens het gevoel van verwarring in hun lijf omdat dat zo gewend is geraakt aan het gevoel van stof, het strakke van sommige kleren en de druk in je gevoelige delen die er zowat altijd is als je iets aanhebt.

Is het dus een wonder dat mensen die nooit naakt lopen de eerste ervaring vreemd en schokkend vinden? Hun lichaam wordt niet op de ‘gewone’ manier gehinderd door het ‘normale ongemak’ en daardoor wordt de paniekknop ingedrukt als de kleren uitgaan.

Hoe anders met het lichaam van een naturist/nudist/naaktloper. Daar wordt de paniekknop pas ingedrukt als de kleren weer aan moeten.